Spiegelen

Dit moet helemaal anders, anders schrijf ik niet meer in voor aanbestedingen van de provincie! Die gedachte speelde door mijn hoofd bij de zoveelste discussie over moertjes en boutjes en interpretatieverschillen over het contract.

Inmiddels zijn we een jaar verder en hebben wij ons met succes ingeschreven voor een aanbesteding. Er is dus veel veranderd. En dat heeft alles te maken met elkaars belangen verkennen -nieuwsgierig zijn- en waarderen. Dat is volgens mij de kern van samenwerken in bouwteams en het zogenaamde tweefasencontract dat de provincie nu gebruikt.

Samenwerken in het tweefasencontract In de 1e fase van het tweefasencontract werken de opdrachtgever, een ingenieur en de aannemer samen om gezamenlijk te komen tot een ontwerp. Daarin staat kortgezegd wat je gaat maken, hoe dat eruit ziet en hoe je het maakt. In de tweede fase realiseert de aannemer het gezamenlijke ontwerp. Door de aannemer al in de eerste fase te betrekken, krijg je meer zekerheid over de maakbaarheid en uitvoerbaarheid van een project. Maar dat vraagt ook iets in de samenwerking met elkaar. Ieder brengt zijn expertise in, oplossingen worden bediscussieerd en het ontwerp kritisch besproken. Deze discussies wil je juist in de eerste fase hebben, omdat de oplossingen en financiële gevolgen dan nog goed te beïnvloeden zijn.

Verandering We voeren dus nog steeds discussies, maar op een ander moment en zeker op een andere manier. Dat vraagt om wederzijdse interesse, aandacht en een kwetsbare opstelling. Ons ongeduld is hierin soms een hindernis. We zijn gewend praktisch ingestoken gesprekken te voeren over kennis waar wij, zeker als aannemer, om bekend staan, namelijk kennis van techniek. Terwijl in de eerste fase de interesse in elkaar en elkaars expertise het succes bepalen. Want juist de samenwerking en dus de manier waarop we samen naar het definitief ontwerp toewerken, is van invloed op een prettige werksfeer, minder faalkosten en de levering van een kwalitatief hoogwaardig product. De kwaliteit waar ik op doel heeft te maken met een gezamenlijk beeld van de samenwerking en waartoe die moet leiden. In onze samenwerking met de provincie zetten wij een onafhankelijke coach in. Die helpt om elkaar te leren kennen, afspraken te maken en vragen te stellen over welke beelden en ideeën er leven. Zo zorg je voor gelijkwaardigheid en draagvlak, voorkom je competitiegedrag en komen we bij ons ultieme doel: gezamenlijk eigenaarschap op het gewenste resultaat. De belangrijkste les die wij geleerd hebben is om nieuwsgierig te zijn. Wij moeten als aannemer onze oplossingsgerichte pet afzetten en de pet van vragensteller opzetten. Zo leer je elkaar en het werk met plezier kennen. Verandering kost tijd; bij Mourik trainen we al zo’n twee jaar voor deze veranderende rol. Generaties collega’s zijn ‘opgegroeid’ met werken waarbij de opdrachtgever zei wat ontworpen moest worden en op welke manier, en daarmee ook hoe dat ontwerp gerealiseerd moest worden. In een bouwteam is dat anders. Samen met de opdrachtgever, zoals de provincie Zuid-Holland, en experts zorgen we voor de inhoud die noodzakelijk is om keuzes te maken.